Terwijl buiten de zon schijnt, de schittering van de sneeuw naar binnen komt en de vogels van onze zelfgemaakte vogelsnoep pikken is het een genot om moeder aarde te zien in al haar schoonheid.
Ondertussen heb ik zojuist voor mijzelf een ontzettend moeilijke stap gemaakt.
Ik ben voor mezelf gaan staan. Ik ben openlijk uitgekomen voor mijn visie. Voor de zorgen die ik heb en vooral voor mijn kinderen.
De aanleiding is deze prachtig en krachtig geschreven tekst van een directrice.
Haar stuk raakt mij diep van binnen. Tegelijk stromen de tranen over mijn wangen. Zij durft! Zij doet het!
Jaloezie, bewondering, angst, verdriet, trots en bovenal moedkracht brengt het bij mij naar boven.
Ik verschuil me steeds achter, ja, waar verschuil ik me achter. Ik weet het, ik voel het, het is er.
Nu is het moment dat ik ook op mag staan.
En dat heb ik gedaan. Met tranen in mijn ogen heb ik de lieve juffen en directie van school geschreven. Mijn grens is bereikt.
En eigenlijk is het schrijven en versturen al voldoende. Een reactie is niet nodig. Daar gaat het niet meer om. Het gaat om het uitspreken van mijn zorgen.

Deze tijd gaat om het verwerken van alle oude stukken die wij als mens hebben opgelopen. In onze jeugd en in ons volwassen leven. Soms komen er dingen voorbij die raken zo diep, dat ze wellicht niet uit dit leven zijn, maar ook nog afkomstig uit een ander leven.
Voor mij was het schrijven van deze brief een mijlpaal.
Uitkomen voor mijn visie, mijn gedachten, mijn waarde. Zonder oordeel, zonder verwijten. Puur vanuit mijn hart.
Eerder in de week had ik al getracht dit te doen, maar duidelijk was op dat moment, dat de tekst toen vanuit oordeel, overtuiging en vooral vanuit het beeld van een ander was geschreven in plaats van uit mijn hart. Nu niet meer.
Nu voelde ik mijn kwetsbaarheid, maar ook mijn kracht. Nu voelde ik mijn openheid en de tranen over mijn wangen. Ook tijdens het schrijven van deze blog ervaar ik de tranen in mijn ogen ( zie totaal niet wat ik typ…..hihihihi )

Toch is dit wat ik met jullie wil delen. Deze rauwe emotie, deze pijn, deze dapperheid en deze compassie, vooral voor mijzelf. Dat is waar deze tijd over gaat. Geen oordeel, alleen compassie voor ieder zijn eigen wijze waarop hij of zij ontwikkelt. Want dat we ont – wikkelen op dit moment. Dat staat voor mij als een paal boven water.

Mijn wens is voor ieder die het leest, dat ik je raak in je hart. Daar waar de liefde begint en oneindig blijkt te zijn!

Met heel veel harte liefde!

Katja